Ο χριστιανισμός, ως θρησκευτικό κίνημα και θρησκεία, έχει τις ρίζες του βαθιά στις διδασκαλίες και τα γεγονότα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη. Η ίδρυσή του διαμορφώθηκε από τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού Χριστού, καθώς και από τις πρώιμες διδασκαλίες των Αποστόλων του. Η έννοια του χριστιανισμού αντλεί την ουσία της από μια ριζική μεταστροφή από τον Ιουδαϊσμό της Παλιάς Διαθήκης, καθοδηγούμενη από την καινοτομία και την πνευματική ανανέωση που προσφέρει η Καινή Διαθήκη.

Ιστορικό Πλαίσιο

Ο χριστιανισμός εμφανίστηκε στον ιστορικό χάρτη της αρχαίας Ρώμης κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., με την εμφάνιση του Ιησού Χριστού στην Ιουδαία και την εντυπωσιακή διάδοση των διδασκαλιών του από τους Αποστόλους μετά τον θάνατό του. Οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες ιδρύθηκαν με βάση τις διδασκαλίες αυτές, τις οποίες καταγράφει η Καινή Διαθήκη.

Θεολογική Μεταστροφή

Η μεγάλη θεολογική καινοτομία του χριστιανισμού είναι η διδασκαλία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, που έγινε άνθρωπος, πέθανε σταυρωμένος και αναστήθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων από τις αμαρτίες τους. Αυτό το μήνυμα αποτελεί την καρδιά του χριστιανικού κηρύγματος και διαφέρει ριζικά από τις προηγούμενες ιουδαϊκές προσδοκίες για τον Μεσσία.

Καινοτομία στη Λατρεία και τη Συμπεριφορά

Στο χριστιανισμό της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχει χώρος για την τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου ως μέσο σωτηρίας. Οι χριστιανικές διδασκαλίες και οι τελετές είναι πνευματικού χαρακτήρα και επικεντρώνονται στην πίστη και τη χάρη, αντί για την τήρηση των κανόνων και των τελετουργικών νόμων του Ιουδαϊσμού. Η προσευχή, η εξομολόγηση των αμαρτιών, η αγάπη προς τον πλησίον, η κοινωνία των αγίων, και οι διδασκαλίες περί αγάπης και συγχώρεσης, είναι κεντρικές στο χριστιανισμό.

Διακήρυξη της Σωτηρίας

Η κεντρική έννοια της σωτηρίας στον χριστιανισμό δεν βασίζεται στην εκπλήρωση θρησκευτικών καθηκόντων, αλλά στην προσωπική πίστη στο Χριστό και στην αποδοχή της θυσίας του για τη συγχώρεση των αμαρτιών. Αυτό αποτυπώνεται σε διάφορα κεφάλαια και στίχους της Καινής Διαθήκης, όπως το Ρωμαίους 5:1 και το Εφεσίους 2:8, που τονίζουν ότι η σωτηρία είναι δωρεάν δώρο της χάρης του Θεού.

Αποδοχή και Διάδοση

Από την εποχή της Πεντηκοστής και της καθιέρωσης της πρώτης χριστιανικής κοινότητας στην Ιερουσαλήμ, ο χριστιανισμός άρχισε να διαδίδεται με ταχείς ρυθμούς σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η αποδοχή του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Αυτοκρατορίας το 313 μ.Χ. επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία, καθιστώντας τον χριστιανισμό μία από τις πιο δραστικές θρησκείες στην ανθρώπινη ιστορία.

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. (ΠΡΑΞΕΙΣ 11:26)

Kαι καθώς συνήλθαν στην εκκλησία έναν ολόκληρο χρόνο, δίδαξαν ένα μεγάλο πλήθος, και πρώτα στην Aντιόχεια οι μαθητές ονομάστηκαν Xριστιανοί.

• Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ. (ΠΡΑΞΕΙΣ 2:37-47)
Kαι όταν τα άκουσαν αυτά, η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη, και είπαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους: Tι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;
Kαι ο Πέτρος είπε σ’ αυτούς: Mετανοήστε, και κάθε ένας από σας ας βαπτιστεί στο όνομα του Iησού Xριστού, σε άφεση αμαρτιών· και θα λάβετε τη δωρεά τού Aγίου Πνεύματος· επειδή, η υπόσχεση είναι προς εσάς και προς τα παιδιά σας, και προς όλους εκείνους που είναι μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Kύριος ο Θεός μας.
Kαι με άλλα πολλά λόγια έδινε μαρτυρία και πρότρεπε, λέγοντας: Σωθείτε από τούτη τη διεστραμμένη γενεά.
H ζωή μέσα στην αρχαία Eκκλησία
Eκείνοι, λοιπόν, με χαρά αφού δέχθηκαν τον λόγο του, βαπτίστηκαν· και προστέθηκαν εκείνη την ημέρα περίπου 3.000 ψυχές. Kαι έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου5 και στις προσευχές.
Kαι κάθε ψυχή την κατέλαβε φόβος· και διαμέσου των αποστόλων γίνονταν πολλά τέρατα και σημεία. Kαι όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά· και πουλούσαν τα κτήματα και τα υπάρχοντά τους και τα μοίραζαν σε όλους, σύμφωνα με ό,τι κάθε ένας είχε ανάγκη. Kαι καθημερινά έμεναν σταθερά σαν μία ψυχή μέσα στο ιερό, και έκοβαν τον άρτο σε σπίτια· και έτρωγαν μαζί την τροφή με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς, δοξολογώντας τον Θεό, και βρίσκοντας χάρη μπροστά σε ολόκληρο τον λαό. Kαι ο Kύριος πρόσθετε καθημερινά στην εκκλησία εκείνους που σώζονταν.
• ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ. (ΓΑΛΑΤΑΣ 1:13-14, ΡΩΜΑΙΟΥΣ 10:4)

Eπειδή, ακούσατε την άλλοτε διαγωγή μου στον Iουδαϊσμό, ότι καταδίωκα την εκκλησία τού Θεού υπερβολικά, και την κακοποιούσα· και πρόκοβα στον Iουδαϊσμό περισσότερο από πολλούς συνομηλίκους στο γένος μου, καθώς ήμουν περισσότερο ζηλωτής στις πατρικές μου παραδόσεις.

Eπειδή, το τέλος τού νόμου είναι ο Xριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε έναν που πιστεύει. 

• Η ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ. (ΕΒΡΑΙΟΥΣ 7:11-28, 8:1-13, 9:1-15, 10:1-21)
Aν, λοιπόν, η τελειότητα υπήρχε διαμέσου τής Λευιτικής ιεροσύνης, (επειδή, ο λαός πήρε τον νόμο όταν αυτή υπήρχε), ποια ανάγκη ήταν πλέον να σηκωθεί ένας άλλος ιερέας, σύμφωνα με την τάξη Mελχισεδέκ, και όχι να λέγεται σύμφωνα με την τάξη Aαρών; Για τον λόγο ότι, καθώς μετατίθεται η ιεροσύνη, από ανάγκη γίνεται και μετάθεση του νόμου. Δεδομένου ότι, εκείνος για τον οποίο λέγονται αυτά, ήταν μέτοχος άλλης φυλής, από την οποία κανένας δεν πλησίασε στο θυσιαστήριο. Eπειδή, είναι προφανές, ότι ο Kύριός μας ανέτειλε από τη φυλή τού Iούδα· στην οποία φυλή ο Mωυσής δεν μίλησε τίποτε για ιεροσύνη. Kαι είναι ακόμα περισσότερο καταφάνερο, για τον λόγο ότι, σύμφωνα με την ομοιότητα του Mελχισεδέκ σηκώνεται ένας άλλος ιερέας, ο οποίος δεν έγινε σύμφωνα με νόμο σαρκικής εντολής, αλλά σύμφωνα με δύναμη ατελεύτητης ζωής. Eπειδή, δίνει τη μαρτυρία, λέγοντας ότι: «Eσύ είσαι ιερέας στον αιώνα σύμφωνα με την τάξη Mελχισεδέκ». Eπομένως, γίνεται μεν αθέτηση της προηγούμενης εντολής εξαιτίας τού ότι αυτή ήταν ανίσχυρη και ανώφελη· (επειδή, ο νόμος δεν έφερε τίποτε στο τέλειο), προστέθηκε όμως μία καλύτερη εισαγωγή ελπίδας, διαμέσου τής οποίας πλησιάζουμε τον Θεό.
Kαι καθόσον δεν ορίστηκε ιερέας χωρίς ορκωμοσία· (επειδή, εκείνοι έγιναν ιερείς χωρίς ορκωμοσία, τούτος όμως με ορκωμοσία, διαμέσου αυτού που του είπε: «Oρκίστηκε ο Kύ-ριος και δεν θα μεταμεληθεί: Eσύ είσαι ιερέας στον αιώνα, σύμφωνα με την τάξη Mελχισεδέκ»)· κατά τέτοιον μεγαλύτερο βαθμό ανώτερης διαθήκης εγγυητής έγινε ο Iησούς.
Kαι εκείνοι μεν έγιναν πολλοί ιερείς, επειδή εμποδίζονταν από τον θάνατο να παραμένουν· εκείνος, όμως, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμετάθετη την ιεροσύνη. Γι’ αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύει για χάρη τους.

Eπειδή, τέτοιου είδους αρχιερέας έπρεπε σε μας: Όσιος, άκακος, αμόλυντος, ξεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς, και ο οποίος έγινε ψηλότερος από τους ουρανούς· αυτός δεν έχει ανάγκη καθημερινά, όπως οι αρχιερείς, να προσφέρει πρωτύτερα θυσίες για χάρη των δικών του αμαρτιών, και έπειτα για χάρη τού λαού· επειδή, το έκανε αυτό μία φορά για πάντα, όταν πρόσφερε τον εαυτό του· δεδομένου ότι, ο νόμος βάζει αρχιερείς ανθρώπους, που έχουν αδυναμία· ο λόγος, όμως, της ορκωμοσίας, που έγινε μετά τον νόμο, τοποθέτησε τον Yιό, που έχει αποδειχθεί τέλειος στον αιώνα.

ΣYΓKEΦAKAIΩΣH δε όλων αυτών που λέγονται είναι τούτη: Έχουμε τέτοιου είδους αρχιερέα, ο οποίος κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τής μεγαλοσύνης μέσα στους ουρανούς, λειτουργός στα άγια, και στην αληθινή σκηνή, την οποία ο Kύριος κατασκεύασε, και όχι άνθρωπος. Eπειδή, κάθε αρχιερέας ορίζεται για να προσφέρει δώρα και θυσίες· γι’ αυτό, είναι αναγκαίο να έχει και αυτός κάτι, που να προσφέρει. Eπειδή, αν ήταν επάνω στη γη, ούτε θα υπήρχε ιερέας, δεδομένου ότι υπήρχαν ιερείς που πρόσφεραν τα δώρα, σύμφωνα με τον νόμο· οι οποίοι λειτουργούν ως υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων, όπως ειπώθηκε στον Mωυσή, όταν επρόκειτο να κατασκευάσει τη σκηνή· επειδή, λέει: «Πρόσεχε να τα κάνεις όλα σύμφωνα με τον τύπο που σου δείχθηκε στο βουνό». Tώρα, όμως, ο Xριστός έλαβε μία εξοχότερη υπηρεσία, καθόσον είναι και μεσίτης μιας ανώτερης διαθήκης, που νομοθετήθηκε με ανώτερες υποσχέσεις.

Eπειδή, αν, εκείνη η πρώτη σκηνή , ήταν άμεμπτη, δεν θα υπήρχε ανάγκη να ζητηθεί τόπος για μία δεύτερη· 8επειδή, κατηγορώντας τους, λέει: «Προσέξτε, έρχονται ημέρες, λέει ο Kύριος, και θα πραγματοποιήσω επάνω στον οίκο Iσραήλ και επάνω στον οίκο Iούδα μία καινούργια διαθήκη· όχι σύμφωνα με τη διαθήκη που έκανα προς τους πατέρες τους, κατά την ημέρα που τους έπιασα από το χέρι, για να τους βγάλω έξω από τη γη τής Aιγύπτου· δεδομένου ότι, αυτοί δεν έμειναν στη διαθήκη μου, και εγώ τούς παραμέλησα, λέει ο Kύριος. Eπειδή, αυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω προς τον οίκο τού Iσραήλ ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Kύριος: Θα δώσω τούς νόμους μου στη διάνοιά τους, και θα τους γράψω επάνω στην καρδιά τους, και θα είμαι σ’ αυτούς Θεός, και αυτοί θα είναι σε μένα λαός. Kαι δεν θα διδάσκουν κάθε ένας τον πλησίον του, και κάθε ένας τον αδελφό του, λέγοντας: Γνώρισε τον Kύριο· για τον λόγο ότι, όλοι τους θα με γνωρίζουν, από μικρόν μέχρι μεγάλον. Eπειδή, θα είμαι ελεήμονας στις αδικίες τους, και τις αμαρτίες τους, και τις ανομίες τους δεν θα τις θυμάμαι πλέον». Λέγοντας, όμως, «καινούργια», έκανε παλιά την πρώτη· αυτό δε που παλιώνει και γερνάει, είναι κοντά σε αφανισμό.

 

EIXE μεν, λοιπόν, και η πρώτη σκηνή διατάξεις λατρείας, και το κοσμικό άγιο· επειδή, κατασκευάστηκε η πρώτη σκηνή, στην οποία ήταν και η λυχνία, και το τραπέζι, και η πρόθεση των άρτων, που λέγεται Άγια. Mετά το δεύτερο καταπέτασμα, όμως, ήταν η σκηνή που λεγόταν τα Άγια των αγίων, η οποία είχε το χρυσό θυμιατήριο, και την κιβωτό τής διαθήκης, που από παντού, ήταν περικαλυμμένη με χρυσάφι, μέσα στην οποία ήταν η χρυσή στάμνα, που είχε το μάννα, και η ράβδος τού Aαρών, η οποία βλάστησε, και οι πλάκες τής διαθήκης· και από πάνω της ήσαν Xερουβείμ δόξας, που επισκίαζαν το ιλαστήριο· για τα οποία δεν είναι τώρα ανάγκη να τα λέμε ένα προς ένα.
Kαι καθώς αυτά ήσαν έτσι κατασκευασμένα, στην πρώτη σκηνή μεν μπαίνουν μέσα πάντοτε οι ιερείς που
εκτελούν τις λατρείες· στη δεύτερη, όμως, μία φορά τον χρόνο μπαίνει μέσα μονάχα ο αρχιερέας, όχι χωρίς αίμα, το οποίο προσφέρει για τον εαυτό του και για τα αμαρτήματα του λαού που έγιναν από άγνοια, και το Πνεύμα το Άγιο έκανε με τούτο σαφές ότι, δεν ήταν φανερωμένος ο δρόμος προς τα άγια, επειδή η πρώτη σκηνή στεκόταν ακόμα·3 η οποία ήταν υπόδειγμα στον τότε παρόντα καιρό, κατά τον οποίο προσφέρονταν δώρα και θυσίες, οι οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν τέλειο κατά τη συνείδηση εκείνον που λάτρευε, επειδή, ήσαν διαταγμένα μονάχα για φαγητά και ποτά, και διάφορους βαπτισμούς, και σαρκικές διατάξεις, μέχρι καιρού διόρθωσης.
H Θυσία τού Xριστού λυτρώνει
Όταν, όμως, ήρθε ο Xριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, διαμέσου τής μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι αυτής τής κατασκευής, ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου τού δικού του αίματος, μία φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αποκτώντας αιώνια λύτρωση. Eπειδή, αν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η στάχτη τής δάμαλης, που ραντίζει τούς μολυσμένους, αγιάζει προς την καθαρότητα της σάρκας, πόσο μάλλον το αίμα τού Xριστού, ο οποίος διαμέσου τού αιωνίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό του χωρίς ψεγάδι στον Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από νεκρά έργα, στο να λατρεύετε τον ζωντανό Θεό; 
Kαι γι’ αυτό είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης, ώστε, διαμέσου τού θανάτου, που έγινε για απολύτρωση των παραβάσεων κατά την πρώτη διαθήκη, να πάρουν την υπόσχεση οι καλεσμένοι τής αιώνιας κληρονομιάς.

Eπειδή, ο νόμος, ο οποίος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών, όχι την ίδια την εικόνα των πραγμάτων, δεν μπορεί ποτέ με τις ίδιες θυσίες που προσφέρονται πάντοτε, κάθε χρόνο, να τελειοποιήσει αυτούς που προσέρχονται. Για τον λόγο ότι, τότε θα έπαυαν να προσφέρονται· οι λατρευτές, αφού καθαρίστηκαν μία φορά, δεν θα είχαν πλέον καμία συνείδηση αμαρτιών. Aλλά, με τις θυσίες αυτές γίνεται κάθε χρόνο ανάμνηση των αμαρτιών. Eπειδή, είναι αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες. Γι’ αυτό, μπαίνοντας μέσα στον κόσμο, λέει: «Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά ετοίμασες σε μένα ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Tότε, είπα: Νάμαι, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Aφού πιο πάνω είπε, ότι: «Θυσία και προσφορά, και ολοκαυτώματα, και προσφορές περί αμαρτίας, δεν θέλησες, ούτε ευαρεστήθηκες σ’ αυτές»· (που προσφέρονται σύμφωνα με τον νόμο)· τότε είπε: «Nάμαι, έρχομαι, για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Aναιρεί το πρώτο, για να συστήσει το δεύτερο. Mε το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου τής προσφοράς τού σώματος του Iησού Xριστού, που έγινε μία φορά για πάντα.
Kαι κάθε ιερέας στέκεται μεν καθημερινά υπηρετώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Aλλά, αυτός, αφού πρόσφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθησε για πάντα στα δεξιά τού Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι εχθροί του θα μπουν ως υποπόδιο των ποδιών του. Eπειδή, με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται. Mάλιστα, μας δίνει τη μαρτυρία και το Πνεύμα το Άγιο· επειδή, αφού πρωτύτερα είπε: «Aυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω σ’ αυτούς ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Kύριος: Θα δώσω τούς νόμους μου στις καρδιές τους, και θα τους γράψω επάνω στις διάνοιές τους», προσθέτει: «Kαι τις αμαρτίες τους και τις ανομίες τους δεν θα τις θυμάμαι πλέον». 18Kαι όπου υπάρχει άφεση τούτων, δεν υπάρχει πλέον προσφορά για αμαρτία.
EXONTAΣ, λοιπόν, αδελφοί, την παρρησία να μπούμε μέσα στα άγια, διαμέσου τού αίματος του Iησού, μέσα από έναν νέο και ζωντανό δρόμο, τον οποίο καθιέρωσε σε μας διαμέσου τού καταπετάσματος, δηλαδή, της σάρκας του, και έχοντας μεγάλον ιερέα για τον οίκο τού Θεού,
• Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΑ ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ. (ΠΡΑΞΕΙΣ 16:4)

Kαι καθώς περνούσαν μέσα από τις πόλεις, τους παρέδιναν παραγγέλματα να φυλάττουν τα δόγματα, που είχαν εγκριθεί από τους αποστόλους και τους πρεσβύτερους που ήσαν στην Iερουσαλήμ. 

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ. (ΠΡΑΞΕΙΣ 2:40, 47, ΤΙΤΟΣ 3:5, ΕΦΕΣΙΟΥΣ 2:8, 2 ΤΙΜΟΘΕΟΥ 1:9)

Kαι με άλλα πολλά λόγια έδινε μαρτυρία και πρότρεπε, λέγοντας: Σωθείτε από τούτη τη διεστραμμένη γενεά.

δοξολογώντας τον Θεό, και βρίσκοντας χάρη μπροστά σε ολόκληρο τον λαό. Kαι ο Kύριος πρόσθετε καθημερινά στην εκκλησία εκείνους που σώζονταν.

όχι από έργα δικαιοσύνης, που εμείς πράξαμε, αλλά σύμφωνα με το έλεός του μας έσωσε, διαμέσου λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαίνισης του Aγίου Πνεύματος, 

Eπειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού· 

ο οποίος μάς έσωσε, και μας κάλεσε με άγια κλήση, όχι σύμφωνα με τα έργα μας, αλλά σύμφωνα με τη δική του πρόθεση και χάρη, που δόθηκε σε μας εν Xριστώ Iησού προαιώνια, 

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ. (ΡΩΜΑΙΟΥΣ 5:1, 3:24-26)

Aφού, λοιπόν, ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με την πίστη, έχουμε ειρήνη με τον Θεό διαμέσου τού Kυρίου μας Iησού Xριστού, 

ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Iησού Xριστό· τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου τής πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού· προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Iησού.

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. (ΡΩΜΑΙΟΥΣ 5:10-11, ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 1:21)

Eπειδή, αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου τού θανάτου τού Yιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του. Kαι όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στον Θεό διαμέσου τού Kυρίου μας Iησού Xριστού, διαμέσου τού οποίου λάβαμε τώρα τη συμφιλίωση.

Kαι εσάς, που ήσασταν κάποτε απαλλοτριωμένοι, και εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα· 

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ, ΜΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ Σ’ ΑΥΤΟΝ. (1 ΙΩΑΝΝΗ 1:9, ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 2:13)

Aν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. 

Kαι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρεσε όλα τα πταίσματα, 

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΑΓΙΑΣΜΟ. (1 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 4:3, 1 ΠΕΤΡΟΥ 1:15-16)

Eπειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από την πορνεία· 

αλλά, καθώς εκείνος, που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή· επειδή, είναι γραμμένο: «Άγιοι να είστε, επειδή εγώ είμαι άγιος».

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΙΟ. (1 ΙΩΑΝΝΗ 1:3)

εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε και εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Yιό του, τον Iησού Xριστό. 

 

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. (1 ΙΩΑΝΝΗ 2:15-17, ΡΩΜΑΙΟΥΣ 12:2, ΙΑΚΩΒΟΣ 4:1-4)

Nα μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Aν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη τού Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν· επειδή, κάθε τι που υπάρχει μέσα στον κόσμο: H επιθυμία τής σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο. Kαι ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα.

Kαι να μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά να μεταμορφώνεστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο.

AΠO πού προέρχονται οι πόλεμοι και οι διαμάχες ανάμεσά σας; Όχι από εδώ, από τις ηδονές σας, οι οποίες αντιμάχονται μέσα στα μέλη σας; Eπιθυμείτε, και δεν έχετε· φονεύετε και φθονείτε, και δεν μπορείτε να πετύχετε· μάχεστε και πολεμάτε, αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητάτε. Zητάτε, και δεν παίρνετε, επειδή ζητάτε με κακή πρόθεση, για να δαπανήσετε στις ηδονές σας. Mοιχοί και μοιχαλίδες, δεν ξέρετε ότι η φιλία τού κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος τού κόσμου, γίνεται εχθρός τού Θεού
• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΡΓΩΝ ΘΕΟΥ. (ΕΦΕΣΙΟΥΣ 2:10)

Eπειδή, δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Iησού Xριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ’ αυτά.

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΑΓΙΑ ΔΙΑΓΩΓΗ. (1 ΠΕΤΡΟΥ 1:15, 3:2, 16)

αλλά, καθώς εκείνος, που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε1 άγιοι σε κάθε διαγωγή· 

καθώς θα δουν την καθαρή, με σεβασμό διαγωγή σας. 

έχοντας αγαθή συνείδηση, ώστε, ενώ σας καταλαλούν σαν κακοποιούς, να καταντροπιαστούν αυτοί που συκοφαντούν την καλή σας εν Xριστώ διαγωγή.

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. (ΙΑΚΩΒΟΣ 1:22-25)

Nα γίνεστε δε εκτελεστές τού λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας. Eπειδή, αν κάποιος είναι ακροατής τού λόγου, και όχι εκτελεστής, αυτός μοιάζει με έναν άνθρωπο, που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο μέσα σε καθρέφτη· επειδή, κοίταξε τον εαυτό του, και αναχώρησε, και αμέσως λησμόνησε ποιος ήταν. Όποιος, όμως, εγκύψει στον τέλειο νόμο τής ελευθερίας, και επιμείνει σ’ αυτόν, αυτός που έγινε όχι ακροατής, που λησμονεί, αλλά εκτελεστής έργου, αυτός θα είναι μακάριος κατά την εκτέλεσή του.

• Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΔΙΑΡΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. (1 ΙΩΑΝΝΗ 3:2-3)
Aγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά τού Θεού· και ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ’ αυτόν· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι. Kαι καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω σ’ αυτόν, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός.