Στις σύγχρονες εποχές, η ανθρωπότητα βιώνει μια περίοδο αλλαγών και προκλήσεων που συχνά φαίνεται να πλήττουν τον πυρήνα της ηθικής και πνευματικής της υπόστασης. Οι καιροί που ζούμε περιγράφονται συχνά ως “κακοί”, μια περιγραφή που δεν αναφέρεται απλώς στις φυσικές ή κοινωνικές δυσκολίες αλλά στην πνευματική και ηθική διαφθορά που φαίνεται να διαπερνά την κοινωνία. Η ανθρωπότητα, παρά την αστραπιαία τεχνολογική πρόοδο, αντιμετωπίζει μια βαθιά κρίση που αφορά την ίδια της την ύπαρξη και τη σχέση της με τον Θεό.
Η κακία και η διαφθορά που κατακλύζουν την κοινωνία δεν είναι απλώς εξωτερικά φαινόμενα. Είναι συμπτώματα μιας βαθύτερης πνευματικής κρίσης, μιας κρίσης που αντανακλά την απομάκρυνση του ανθρώπου από τις αιώνιες αλήθειες και τις αξίες που καθοδηγούν την ύπαρξή του προς το καλό. Η φιλαυτία, η φιλαργυρία, η αλαζονεία, η διαφθορά, η διαστροφή, η πορεία προς την απώλεια, η αγάπη για το σκοτάδι, η ζωή χωρίς Θεό και ελπίδα, η επιδίωξη της ηδονής, η πλεονεξία, η παραλογία και η πονηρία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που περιγράφουν την κατάσταση της σύγχρονης κοινωνίας.
Η προτροπή για επιστροφή στο Θεό μέσω της πίστης και της μετάνοιας αντικατοπτρίζει την αναγκαιότητα ενός βαθύτερου πνευματικού αφυπνισμού, μιας ριζικής αλλαγής που μπορεί μόνο να έρθει όταν ο άνθρωπος αναγνωρίσει την ανάγκη του για έναν πιο ουσιαστικό πλούτο. Η αμαρτωλή φύση του ανθρώπου και η συνεχής πορεία του προς την απώλεια δεν είναι ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά προκλήσεις που μπορούν να ξεπεραστούν μέσω της επιστροφής στον Θεό.
Η συμφιλίωση με τον Θεό, η αναγνώριση της Ουράνιας κληρονομιάς, η εργασία για τον ζωντανό και αληθινό Θεό, η ζωντανή ελπίδα για αιώνια ζωή, και η προοπτική της νέας Δημιουργίας είναι στοιχεία που μπορούν να αλλάξουν ριζικά την κατεύθυνση της ανθρώπινης πορείας. Η αποδοχή της αγάπης, της συγχωρήσεως και της δικαιοσύνης που προσφέρει ο Θεός μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό αποτελεί το κλειδί για την πνευματική αναγέννηση και την αληθινή μακαριότητα.
Η αντιμετώπιση των “καιρών κακών” απαιτεί περισσότερο από απλή επιφανειακή αλλαγή. Απαιτεί μια ολοκληρωτική μεταστροφή προς τον Θεό, μια αφοσίωση στις διδαχές του Ευαγγελίου, και μια ζωή που αντικατοπτρίζει την αγάπη, την ελπίδα και τη δικαιοσύνη που προσφέρει ο Χριστός. Μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί ο άνθρωπος να βρει την αληθινή ειρήνη και μακαριότητα, ακόμα και μέσα στους πιο δύσκολους καιρούς.
• ΚΑΙΡΟΙ ΚΑΚΟΙ. (2 ΤΙΜΟΘΕΟΥ 3:1)
NA ΓNΩPIZEIΣ, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΥΤΟΙ, ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΙ, ΑΛΑΖΟΝΕΣ … (2 ΤΙΜΟΘΕΟΥ 3:2)
επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ. (2 ΤΙΜΟΘΕΟΥ 3:8)
Mε τον ίδιο τρόπο που ο Iαννής και ο Iαμβρής αντιστάθηκαν στον Mωυσή, έτσι και αυτοί αντιστέκονται στην αλήθεια, άνθρωποι διεφθαρμένοι στον νου, αδόκιμοι στην πίστη.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΙ. (ΠΡΑΞΕΙΣ 2:40)
Kαι με άλλα πολλά λόγια έδινε μαρτυρία και πρότρεπε, λέγοντας: Σωθείτε από τούτη τη διεστραμμένη γενεά.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ. (ΕΒΡΑΙΟΥΣ 10:39)
Eμείς, όμως, δεν είμαστε απ’ αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ’ αυτούς που πιστεύουν προς σωτηρία τής ψυχής.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. (ΙΩΑΝΝΗ 3:19-20)
Kαι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά. Eπειδή, όποιος πράττει τα φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται στο φως, για να μη έρθουν σε έλεγχο τα έργα του.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ. (ΕΦΕΣΙΟΥΣ 2:12)
ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Xριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Iσραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΧΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ. (2 ΠΕΤΡΟΥ 2:13)
και θα πάρουν τον μισθό τής αδικίας τους· στοχάζονται για ηδονή την καθημερινή απόλαυση, είναι κηλίδες και ψεγάδια, ζουν απολαυστικά μέσα στις απάτες τους, συμποσιάζουν μαζί σας·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΜΕΣΤΟΥΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ. (2 ΠΕΤΡΟΥ 2:14)
έχουν μάτια γεμάτα από μοιχεία, και χωρίς να σταματούν από την αμαρτία· δελεάζουν αστήρικτες ψυχές, έχουν την καρδιά γυμνασμένη σε πλεονεξίες, είναι παιδιά κατάρας·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΥΜΝΑΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ. (2 ΠΕΤΡΟΥ 2:14)
έχουν μάτια γεμάτα από μοιχεία, και χωρίς να σταματούν από την αμαρτία· δελεάζουν αστήρικτες ψυχές, έχουν την καρδιά γυμνασμένη σε πλεονεξίες, είναι παιδιά κατάρας·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ. (2 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 3:2)
και για να ελευθερωθούμε από τους παράλογους και πονηρούς ανθρώπους· επειδή, η πίστη δεν υπάρχει σε όλους.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΡΟΝΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΓΕΙΑ. (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ 3:19)
το τέλος των οποίων είναι η απώλεια, των οποίων ο Θεός είναι η κοιλιά, και η δόξα τους μέσα στη ντροπή τους, οι οποίοι φρονούν τα επίγεια.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. (2 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2:10)
και με κάθε απάτη τής αδικίας, ανάμεσα σ’ αυτούς που χάνονται· επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη τής αλήθειας για να σωθούν.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. (ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 2:8, 1 ΠΕΤΡΟΥ 1:18)
Προσέχετε να μη σας εξαπατήσει κάποιος διαμέσου τής φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τα στοιχεία τού κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Xριστό.
ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, με ασήμι ή με χρυσάφι,
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ ΑΚΟΡΕΣΤΑ. (ΕΦΕΣΙΟΥΣ 4:19)
οι οποίοι καθώς έχουν γίνει αναίσθητοι, παρέδωσαν τον εαυτό τους στην ασέλγεια, για να εργάζονται ακόρεστα κάθε ακαθαρσία.
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΣΩΤΙΑ. (1 ΠΕΤΡΟΥ 4:2-3)
για να ζήσετε τον υπόλοιπο χρόνο μέσα στη σάρκα,6 όχι πλέον στις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά στο θέλημα του Θεού. Eπειδή, αρκετός είναι σε μας ο περασμένος καιρός τού βίου, όταν πράξαμε το θέλημα των εθνών, καθώς περπατήσαμε σε ασέλγειες, επιθυμίες, οινοποσίες, γλεντοκόπια, συμπόσια και αθέμιτες ειδωλολατρείες·
• ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΗ. (ΨΑΛΜΟΣ 49:11)
O εσωτερικός τoυς λoγισμός είναι, ότι oι oικoγένειές τoυς θα υπάρχoυν παντoτινά, τα σπίτια τoυς θα παραμένoυν σε γενεά και γενεά· oνoμάζoυν τα υπoστατικά τoυς με τα ίδια τoυς oνόματα.
